Nasza wspólnota życia konsekrowanego powstała – wśród wielu innych wspólnot niehabitowych – w Królestwie Polskim w II połowie XIX wieku. Pierwotnie nazwa zgromadzenia brzmiała: Zwiastunki Wynagradzania czyli Misjonarki Przenajświętszego Oblicza. Obecnie używana, popularna nazwa to: siostry obliczanki. Zgromadzenie założył dnia 21 listopada 1888 r. w Zakroczymiu bł. o. Honorat Koźmiński kapucyn, przy współpracy świątobliwej Elizy Cejzik (m. Teresy od Oblicza Pańskiego).

O. Honorat chciał, by wśród zgromadzeń, które powstawały pod jego kierunkiem, istniało takie, które oddałoby się specjalnie szerzeniu kultu Najświętszego Oblicza i wynagradzaniu Bogu za grzechy.

Doświadczenie spotkania z Obliczem Boga tajemniczo wiązało się z jego własnym nawróceniem. Żałując do końca życia za własne grzechy z okresu niewiary, pragnął zadośćuczynić za rany, jakich doznała przez nie – i przez wszystkie grzechy świata – Ojcowska miłość Boga. Gdy jako kierownik duchowy odkrył wielką miłość Elizy Cejzik do Najświętszego Oblicza Chrystusa i jej pragnienie dziękczynienia i wynagradzania całym życiem uznał, iż Bóg przysyła mu osobę, której można powierzyć organizowanie nowej wspólnoty życia ukrytego.

Pierwsza wspólnota sióstr obliczanek zawiązała się pod koniec 1888 r. w Warszawie, przy ul. Świętojerskiej, gdzie mieszkała m. Eliza Cejzik. Pracowała wówczas zawodowo jako nauczycielka i apostołowała na terenie Warszawy. Będąc członkinią Arcybractwa Najświętszego Oblicza z Tours we Francji, szerzyła kult Najświętszego Oblicza i ideę wynagradzania wśród kapłanów oraz ludzi świeckich. Długie godziny spędzała przed Najświętszym Sakramentem na adoracji wynagradzającej, nawiedzając liczne kościoły Warszawy. W tym okresie otrzymała wiele łask mistycznych, stąd dziś określana bywa „nieznaną mistyczką XIX w.”

W 1891 r. m. Eliza założyła dom zgromadzenia w Pskowie (Rosja), gdzie siostry prowadziły pracownię szycia dla dziewcząt, z tajną nauką religii i języka polskiego. Z powodu złego stanu zdrowia, w 1895 r. przeniosła się do Nowego Miasta, gdzie w skromnych warunkach zorganizowała życie wspólne i nowicjat. Zmarła na gruźlicę płuc 16 II 1898 r. mając niespełna 40 lat. Nasza wspólnota liczyła wówczas zaledwie kilka sióstr. M. Eliza pod koniec życia zapowiedziała, że rozwinie się ona dopiero po jej śmierci; tak też się stało. Już w dniu jej pogrzebu zgłosiły się trzy kandydatki, a do końca roku przybyło następnych pięć.

Do 1908 r. zgromadzenie pozostawało pod bezpośrednim kierunkiem bł. Honorata Koźmińskiego, następnie przeszło pod władzę biskupią.

W 1912 r. nasze zgromadzenie liczyło już 99 sióstr. Na terenie Królestwa Polskiego siostry prowadziły kilkanaście placówek wychowawczo-oświatowych, tzw. ochronek z nauką elementarną i tajnym nauczaniem języka polskiego, religii oraz przygotowaniem do sakramentów św. Swoją działalność apostolską i wychowawczą prowadziły również w carskiej Rosji – dzisiejsze tereny Litwy i Ukrainy. Ochronki, szpital, dom wychowawczy dla dzieci oraz szkoły gospodarcze z nauką zawodu z chwilą wybuchu rewolucji w Rosji w 1917 r. zostały na tych terenach bezpowrotnie utracone przez Zgromadzenie.

W 1923 r., dla ułatwienia działalności zgromadzenia (wspólnota działała w ukryciu) zostało ono zalegalizowane w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych jako świeckie stowarzyszenie pod nazwą Towarzystwo Wychowawczo –  Oświatowe Królowej Jadwigi.

23 października 1936 r. Zgromadzenie otrzymało zatwierdzenie na prawie diecezjalnym od arcybiskupa Aleksandra Kakowskiego, metropolity warszawskiego.

1 listopada 1979 r. Stolica Apostolska zatwierdziła Zgromadzenie jako wspólnotę zakonną na prawie papieskim.